Sylvain Tesson znudzony Paryżem, zmęczony mówieniem, tłumem, hałasem, spotykaniem znajomych, postanowił zaszyć się na pół roku w drewnianej chatce nad jeziorem Bajkał. Rozpoczął w lutym 2010 roku, na termometrze było ponad trzydzieści stopni na minusie. Wokół las, góry, zamarznięte jezioro i żywej ludzkiej duszy nie uświadczysz, teoretycznie. Nie udało się, w trzecim miesiącu musiał "wyskoczyć" do cywilizacji na dziewięć dni, po przedłużenie wizy. Więc samoloty, sklepy, miasta gęsto zaludnione wdarły się przemocą w zaplanowaną długoterminową samotnię. Zresztą, co to za samotnia, co kilka dni kilkugodzinna wyprawa do sąsiadów, niespodziewane odwiedziny rybaków, sąsiadów, turystów. Co prawda dróg nie ma, ale zamarznięte jezioro też dobrą nawierzchnią komunikacyjną dla samochodów, rowerów, skuterów oraz ruchu pieszego (najlepiej w rakach) a nawet na łyżwach. Trzeba tylko uważać na lodowe spiętrzenia, pęknięcia i szczeliny. I nie dać się zwiać wichurze na drugi brzeg jeziora odległego o jedyne osiemdziesiąt kilometrów. Tessonowi przez część pobytu w głuszy towarzyszą dwa pieski.
Jak na niespokojną duszę wykazał się zadziwiającym znieruchomieniem. Wcześniej przeszedł na piechotę Himalaje, przebył spory kawałek Azji, wdrapywał się nawet na katedry. Siedząc w chacie łowił ryby, zbierał niedźwiedzi czosnek i dziką cebulę, rąbał drewno i przerębel w lodzie (codziennie, do roztopów, by dostać się do wody). Jednak co jakiś czas łapał sprzęt i wdrapywał się na pobliskie ośnieżone szczyty, tudzież nader często wspomagał się obficie nagromadzonym napitkiem procentowym. Równie często jak po alkohol lub nawet częściej, sięgał po książki, których zabrał około siedemdziesięciu. Zamieścił nawet dokładny spis leśnych lektur. Tesson często i hojnie cytuje czytanych autorów, łączy przemyślenia, uzupełnia o własne - powstaje bardzo interesująca mozaika.
Na kilka porad i przestróg także się załapałam, wzięłam sobie na przykład do serca, że mówienie wpływa odwrotnie proporcjonalnie na długość życia. Nie wiem tylko czy pisanie zalicza się do mówienia, a jeśli tak czy szkodzi tak samo, czy może trochę mniej niż mówienie słowne ustami ;)
Akcent polski. Kiedy spadł nasz rządowy Tupolew, Tesson akurat gościł w chacie sąsiada posiadającego radio, cała noc słuchali kolejnych komunikatów o katastrofie.
Zazdroszcząc autorowi czysto teoretycznie - niepijąca i wiecznie marznąca wegetarianka w chacie nad Bajkałem nie miałaby lekko - jednak tęsknię do opisanego w książce miejsca, do gór, wody, tajgi, tego ogromu drzew, do śniegu, oddechu, pustki, bezludzia, antycywilizacji.
Książka zrobiła na mnie większe wrażenie, niż to wynika z notki, ale odczekałam kilka dni, aż mi się emocje poukładały. Właśnie tak.
Sylvain Tesson
W syberyjskich lasach
(Dans les forêts de Sibérie)
rok wydania: 2011
wydanie polskie: 2013
Też bym tak chciał móc zaszyć się w jakiejś chatce, ale co ja mogę, tylko podziwiać i zazdrościć. Jeśli chodzi o długość życia i korelację z rozmaitymi czynnikami, to słyszałem już całą masę teorii, najbardziej zastanowiła mnie ta związana z ilością uprawianego seksu,
OdpowiedzUsuńZ tą chatą to takie chcenie bez pokrycia, chcenie fragmentu, bez całokształtu zmian za tym pojedynczym chceniem idących. Czyli bardziej kategoria marzenia niż pragnienia. Znaczy, że dobrze jest jak jest :)
UsuńKiedyś, dawno, słuchałam audycji radiowej, rozmowa młodej dziennikarki z jakimś znanym wyluzowanym staruszkiem, po 90-tce. Pytała go o sekret długowieczności. Odpowiedział: wóda!
A ja jestem w takiej sytuacji, że poszedłbym na całość i zmienił wszystko.
UsuńRzecz to znana nie od dziś: wódka krzepi. Teraz mamy jeszcze dowód naukowy w postaci 90-letniego staruszka, chyba, że nie wspomniał o paleniu papierosów, a one mogły mieć wpływ, wędzenie przedłuża termin ważności produktów. Osobiście nie lubię wódki. Wódka krzepi, ale cukier jeszcze lepiej :)
No to idź na całość i zmień wszystko. Małymi kroczkami albo rewolucja.
UsuńCukier to pożywka dla bakterii, czytałam o nim całą książkę, raczej osłabia niż krzepi w ostatecznym rozrachunku. A pisząc to popijam herbatę słodzoną dwiema łyżeczkami cukru. Co za niekonsekwencja.
A z tym seksem to że niby jak, im więcej tym dłuższe życie? I jest jakieś rozróżnienie na płeć czy dotyczy obu?
A papierosy to nie szkodzą chyba tylko jednej jedynej Marii Czubaszek ;)
Z tym sexem to jednak im więcej tym krócej, podobno. Na przykład takie lwy, lew samiec król zwierząt, kopulacje co dwadzieścia minut, a potem po kilku latkach, dętka, cień króla zwierząt, lwice muszą polować dla samca, bo biedak nic by nie złapał i zdechł z głodu. U ludzi jest to odrobinę rzadziej niż 20 minut, ale mimo wszystko ...
OdpowiedzUsuńO Marii Czubaszek właśnie myślałem..., skoro jej nie szkodzą.....
Bo z tym cukrem chyba zrobiłem błąd i powinno być, że cukier jeszcze lepi, a nie lepiej, i tak jest potrzebny do produkcji wódki, albo jakiś jego odpowiednik, czyli na jedno wychodzi. Zaczynam chyba troszkę bredzić :) Masz rację, cukier, jak wszystko co białe, to śmierć, przynajmniej w kilu przypadkach to się sprawdza.
Cukier się lepi, fakt, a najlepi w wacie cukrowej ;)
UsuńCiekawe czy dałoby się uwędzić taką watę cukrową.
A czy lwy jadłyby watę cukrową, gdyby ją nimi spróbować nakarmić?
Chyba dzisiejszy dzień sprzyja bredzeniu.
U mnie to rykoszet od Różewicza.